Product Information

Το βιβλίο της Ρέϊες ξεκινά από τον Ιανουάριο του 1944. Η Μίλενα έχει διανύσει ήδη κάπου τέσσερα χρόνια εγκλεισμού στο γυναικείο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ, η κατάσταση της υγείας της είναι δραματική, και ξεκινάει την αφήγησή της από τους θαλάμους του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται με τη φροντίδα του γιατρού Πέρσυ Τράιτε, με καταγωγή από αγγλίδα μητέρα, ο οποίος κατά φαινόμενα αποστασιοποιείται, μερικώς, από τα καθημερινά φαινόμενα φρίκης που μάλλον λαμβάνουν χώρα εκεί και στον περίγυρο. Η Μίλενα είναι αδυνατισμένη, εξαντλημένη αλλά παρ’ όλα αυτά η αγάπη της για ζωή είναι αξεπέραστη και  ισχυρή. Εκεί, σύντομα διαπιστώνει ότι ειδικά κατά την περίοδο της νύχτας, δολοφονούνται γυναίκες, Πολωνέζες μαθήτριες και φοιτήτριες ως επί το πλείστον, με τους γιατρούς των Ες Ες Σιντλάουσκι, Ρόζενταλ και Ομπερχόιζερ να εμπλέκονται ενεργά στην όλη υπόθεση, προβαίνοντας σε πρωτοποριακά πειράματα ανατομίας ενώ τις σκοτώνουν με ενέσεις. Σε πολλές από αυτές τα χρυσά δόντια το επόμενο πρωινό δεν βρίσκονταν στη θέση του ταλαιπωρημένου σώματος, πτώματος πλέον γεμάτο από σπασμένα πλευρά και μελανιές, άλλο ένα δείγμα της μυστικής και μακάβριας δουλειάς που διαδραματιζόταν πίσω απ’ τα μάτια τους. Η Μίλενα Γιέσενκα, από μιας πλευράς θα φανεί τυχερή αφού θα πεθάνει στις 17 Μαΐου 1944, και δεν θα προλάβει να δει, ιδίοις όμασι, το Ράβενσμπρουκ, να μεταμορφώνεται σε στρατόπεδο μαζικής εξόντωσης, με την ανέγερση θαλάμων αερίων καθώς και την ανάπτυξη άλλων φτηνότερων μεθόδων δολοφονίας των κρατούμενων. Και αυτό γιατί οι οδηγίες που κατέφταναν από το Βερολίνο ήταν σαφείς και υποχρέωναν τους επικεφαλής του στρατοπέδου να εξοντώνουν δύο χιλιάδες το μήνα, και μάλιστα με αναδρομική ισχύ, έως ότου φτάσουν συνολικά τις σαράντα έξι χιλιάδες, στις αρχές του 1945. Η Μίλενα στο στρατόπεδο θα αρχίσει να θυμάται και να εξιστορεί σαν ποταμός, κι οι σκέψεις της θα πλημυρίσουν το βιβλίο της  Αλίνα Ρέϊες. Ήταν το 1938, ο Κάφκα είχε πεθάνει πριν από δεκατέσσερα χρόνια, που η Μίλενα έγραφε προφητικά στην εφημερίδα της Πράγας, Πσίτομνοστ: ‘…Είμαστε μόνοι. Η κυβέρνηση αποφάσισε να παραχωρήσει τη Σουδητία… Στην αρχή του πρωινού κυκλοφορούσαν μόνο σύντομα νέα, από το ένα  τηλέφωνο στο άλλο, από το ένα γραφείο σύνταξης στο άλλο, από τον ένα Πραγινό στον άλλο. Οι άνθρωποι κοκάλωναν στο δρόμο, στη δουλειά, στο σπίτι τους, με σφιγμένη καρδιά, έκπληκτοι, πληγωμένοι στην πιο βαθιά τους πίστη. Μόνοι! Ήταν τόσο απίστευτο, που απλώς δεν το πιστεύαμε…’!