Product Information

Πολλοί τους είχανε δει με τα μάτια τους τα ίδια, με τα ίδια τους τ’ αφτιά τους είχανε ακούσει. Πολλοί έχουν να πουν πολλά για δαύτους. Και πολλές. Ανοίγει η πόρτα, μπαίνει ο Οδυσσέας Γεωργίου. Συνήθως έφτανε πρώτος, σμπαράλια μέσα του από μια σχέση που είχε αρχίσει να σωριάζεται σε ερείπια, μια βομβαρδισμένη σχέση, μια Δουνκέρκη, μια Βαρσοβία φαιή και δίχως τούνελ. Ο Ένοικος ήταν το καταφύγιο του, το θάλπος. Έμπαινε ήδη πιωμένος και ύστερα από κάμποση δουλειά – δούλευε για να μη διαλυθεί, δούλευε για να μη διαλύσει κάναν άλλον, δούλευε για να διαλέγεται με την οδύνη και την τσαντίλα της διαλυμένης σχέσης. Σαν αποτυχημένο μυθιστόρημα είναι μια διαλυμένη σχέση, έλεγε ο Οδυσσέας Γεωργίου, κάθε που περνούσε του Ένοικου το κατώφλι και όδευε καρφί προς την μπάρα. Ο Βαγγέλης δεν τον ρωτούσε τι θα πιει. Ο Βαγγέλης ήξερε. Ο Βαγγέλης χαμογελούσε (το χαμόγελο του Βαγγέλη, το χαμόγελο της Μαριάννας Ελευθερίου, το χαμόγελο του Ευτύχιου Σκυλίτση / χαμόγελα ανθολογίας και τα τρία, ιδανικά, ηδύτατα, χαμόγελα). Ο Βαγγέλης ήξερε, ο Βαγγέλης χαμογελούσε, ο Βαγγέλης άνοιγε με κινήσεις μελωδικές το ιρλανδέζικο ουίσκυ, ο Βαγγέλης γέμιζε το μισό ποτήρι, ο Βαγγέλης το ακουμπούσε μπροστά στον Οδυσσέα, ο Βαγγέλης ακουμπούσε και ένα ποτήρι νερό δίπλα στο ποτήρι με το ιρλανδέζικο, ο Οδυσσέας έπινε την πρώτη γουλιά, η Μεταπολίτευση έσβηνε και δεν ήταν πια Στις Δεκαοχτώ Σοσιαλισμό, δεν ήταν πια Κατσιφάρας Κουτσόγιωργας Κατσαντώνης, κι ο ίδιος δεν ήταν πια βομβαρδισμένη Βαρσοβία, δεν ήταν πια απώλεια και συντριβή, δεν ήταν Μαύρο Τετράγωνο Σε Μαύρο Φόντο, όχι, κάτι αχνόφεγγε, κάτι λαμπύριζε, κάτι ήταν ξανά μαρμαρυγή και ανταύγεια.