Product Information

Ο Ραίημοντ Ουέστ φύσηξε ένα σύννεφο καπνού και επανέλαβε τη φράση μ’ένα είδος σκόπιμης νευρικής ευχαρίστησης. «Ανεξιχνία στα μυστήρια.» Κύτταξε γύρω του με ικανοποίηση. Ήταν ένα παλιό δωμάτιο με πλατιά μαύρα δοκάρια κατά μήκος του ταβανιού, επιπλωμένο με ωραία παλιά έπιπλα που του ταίριαζαν. Το βλέμμα του Ραίημοντ Ουέστ, έδειχνε ότι εγκρίνει το περιβάλλον. Το επάγγελμά του ήταν συγγραφέας και του άρεσε η ατμόσφαιρα νάναι άψογη. Το σπίτι της θείας του Τζαίην, πάντα τον ευχαριστούσε σαν το κατάλληλο σκηνικό για την προσωπικότητά της. Κοίταξε πέρα απ’ το τζάκι, όπου καθόταν στητή στη μεγάλη προγονική καρέκλα. Η μις Μαρπλ φορούσε ένα μαύρο χρυσοκέντητο φόρεμα, με πολύ λες σούρες γύρω απ’ τη μέση. Αραχνούφαντη δαντέλλα κρέμονταν σαν καταρράκτης μπροστά στο μπούστο. Φορούσε μαύρα δαντελένια γαντάκια και ένα μαύρο δαντελένιο σκούφο που σκέπαζε τα χιονάτα της μαλλιά. Έπλεκε κάτι άσπρο, μαλακό και μαλλιαρό. Τα ξεθωριασμένα μπλε μάτια της, καλοκάγαθα και ευγενικά, παρατηρούσαν τον ανηψιό της και τους καλεσμένους του με ήρεμη ευχαρίστηση. Εμειναν πρώτα πάνω στον ίδιο τον Ραίημοντ, συνειδητά νομίζω, μετά στη Τζους Λεμπριέρ, την καλλιτέχνιδα, με το κοντοκουρεμένο μαύρο κεφάλι της και τα παράξενα πράσινα μάτια, ύστερα σ’ εκείνον τον κοσμικό περιποιημένο άντρα, τον σερ Χένρυ Κλίδερινγκ. Ήταν κι άλλοι δύο άντρες στο δωμάτιο, ο Δρ. Πέντερ, ο ηλικιωμένος κληρικός της ενορίας, και ο κύριος Πέδερικ, ο δικηγόρος, ένας ξερακιανός μικρόσωμος άντρας με γυαλιά κατεβασμένα στη μύτη του. Η μις Μαρπλ έδωσε μια ολιγόλεπτη προσοχή σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους και επέστρεψε στο πλέξιμο της μ’ένα απαλό χαμόγελο στα χείλια της. Ο Πέδερικ έβηξε το μικρό ξερό βήχα του με τον οποίο προλόγιζε συνήθως τα σχόλια του. «Τι ήταν αυτό που είπες, Ραίημοντ, «ανεξιχνίαστα μυστήρια.» «Χα και τι έχεις να πεις γι’ αυτά;» «Τίποτα,» είπε η Τζόυς Λεμπριέρ. «Στο Ραίημοντ απλά αρέσει ο ήχος των λέξεων και του εαυτού του να τις λέει. » Ο Ραίημοντ Ουέστ της έρριξε ένα βλέμμα μομφής, στο οποίο πέταξε πίσω το κεφάλι της και γέλασε. «Είναι ένας αγύρτης, δεν είναι μις Μαρπλ;» ρώτησε. Το ξέρετε αυτό, είμαι σίγουρη.» Η μις Μαρπλ της χαμογέλασε απαλά, αλλά δεν της απάντησε. «Η ίδια η ζωή είναι ένα ανεξιχνίαστο μυστήριο,» είπε ο κληρικός σοβαρά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)