Αναμένοντας το θάνατο και αποκομμένος από τη ροή της επιστήμης του, ο Καθηγητής Ίων Δελαλίδης επιστρέφει σε κάποιους στίχους που έγραψε στα φοιτητικά χρόνια και τα χρόνια της νιότης του και τους μεταπλάθει σε ιστορίες, μέσα από τις οποίες μπορεί τώρα να μιλήσει και για τα χρόνια του ώριμου βίου του. Ανοίγοντας για πρώτη και τελευταία φορά τα φτερά του προς τον κόσμο του έντεχνου λόγου, ζητά εκδίκηση από την άκαμπτη γλώσσα της επιστήμης με την οποία μιλούσε σ’όλη του τη ζωή.