“Οι μέρες μου γεμίζουν κυρίως με τη μορφή τη δική σου και της Έλλης. Απολαμβάνω τον ήλιο εδώ… ”εκεί κάτω έχει χάσει τη μαγεία του απ’τις φρικαλεότητες της μέρας” όπως λέει η Γιασμίνα Χάντρα. Έχεις διαβάσει άλλον Αλγερινό εκτός απ’ την Τζεμπάρ;” Η Εύα ένιωσε έκπληξη, συνήθως δεν έκανε αναφορές. Σιώπησε. Εκείνος συνέχισε: “Η Τζεμπάρ είναι ποιήτρια, ενώ στη Χάντρα -πρόκειται για ψευδώνυμο γυναικείο ενός άντρα, του Μουλεχεσούλ- οι λέξεις δεν χαϊδεύουν, είναι οξείες”. Δεν τον διέκοψε, δεν απάντησε. “… Πάλι η έρημος… σαν να μου ρίχνει κάποιος επιμένων τις εικόνες στο μυαλό… Είναι το μήνυμα της καρδιάς που τροφοδοτεί τον εγκέφαλο…” “Σταμάτα πια μ’αυτήν την εμμονή, την idee fixe…τέλος πάντων. Πιστεύεις ότι θα λυτρωθείς, θα πάψει να σε κυνηγάει η αιμάσσουσα Αλγερία… Δεν ισχύει, αγαπημένε”.