Product Information

Το ανέκδοτο μέχρι σήμερα μυθιστόρημα “ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΣΠΑΡΤΑΚΟΥ” είναι ένα έργο που απασχόλησε τη Δίδω Σωτηρίου για μια περίοδο σχεδόν τριάντα χρόνων, από τις αρχές του ’60 έως τις αρχές του ’90. Πρόκειται για ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα που η υπόθεσή του διαδραματίζεται στη Θράκη των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα και στην Αθήνα της πρώτης μετεμφυλιακής περιόδου. Κεντρικό θέμα του είναι η συνδικαλιστική και αντιστασιακή δράση των ηρώων, που εμπνέονται από την επανάσταση του Θρακιώτη σκλάβου Σπάρτακου και από τα ιδανικά της Αριστεράς, σε μια εποχή που ο τόπος βιώνει δραματικές στιγμές.
“[…] Ας μη θεωρηθεί, όμως, ότι έχουμε μόνο ένα μυθιστόρημα με θέση, για να προβληθεί μια συγκεκριμένη ιδεολογία. Τα παιδιά του Σπάρτακου είναι έργο που προβάλλει τα τραγικά υπαρκτά προβλήματα του τόπου το πρώτο μισό του 20ού αιώνα. Αν μάλιστα προσέξουμε το λόγο ορισμένων προσώπων, όπως του Νεόφυτου ή της Νίκης, αλλά και της Βασιλιώς, στο τέλος, όπου κάνει τον απολογισμό της ζωής της, βλέπουμε ότι συγκριτικά με τον αγωνιστικό παλμό των πρωταγωνιστών της Εντολής εδώ διαγράφεται η επιθυμία για μια ήρεμη καθημερινή ζωή με την υπέρβαση των πολιτικών αντιθέσεων.
Παράλληλα είναι μια οικογενειακή τραγωδία και ένα έργο ζωντανών χαρακτήρων, στους οποίους αποτυπώνονται υπαρκτοί ανθρώπινοι τύποι. […]”

Γενικά, δεν είμαι σύμφωνη με το να εκδίδονται τα ημιτελή έργα των συγγραφέων μετά θάνατον. Θεωρώ ότι, εφόσον ο συγγραφέας δεν μπορεί να δώσει την έγκρισή του, δεν είναι πρέπον. Αλλά “Τα παιδιά του Σπάρτακου” της Διδώς Σωτηρίου είναι η εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα: γιατί διαβάζουμε ένα έργο που η συγγραφέας δεν είχε εγκαταλείψει αλλά το πάλευε μέχρι τη δεκαετία του ’90, δεν κατόρθωσε όμως να το ολοκληρώσει. Επιπλέον, κι αυτό είναι το σημαντικότερο, έστω και σε ατελή μορφή, είναι ένα αξιόλογο μυθιστόρημα-τοιχογραφία της κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας, από τις πρώτες δεκαετίες του εικοστού αιώνα έως τη μετεμφυλιακή περίοδο.