Πίστευε πως στην επαγγελματική ζωή του είχε παραλάβει το πάπλωμά του ως ακόλουθο, πως χάρη στο πάπλωμά του είχε ανέλθει την κλίμακα της ιεραρχίας και είχε λάβει προβιβασμό. Το πάπλωμα του είχε υποδείξει να καλύπτει την πλάτη του. Είχε το θάρρος να μην στέκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ένα θάρρος που τον έδενε με το παρελθόν: με τη μητέρα του, με τη γιαγιά του πιθανώς, με την προγιαγιά του. Όλο εκείνο το παρελθόν ήταν γραμμένο στο πάπλωμα. Κοινό παρελθόν του τόπου, των ανθρώπων, της πατρίδας, του κόσμου: η εντιμότητα ενός αντικειμένου. Είχε μεταβάλει την κουβέρτα της παιδικής ηλικίας του σε πάπλωμα της ενήλικης ζωής του. Δεν μπορεί αυτό να ήταν τυχαίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, όπως λέμε, όλα εξηγούνται, ασχέτως αν παραμένουν ανεξήγητα μετά την εξήγηση.