“Η κ. Ρένα Τακάκη-Μανουσάκη έχει ήδη μακρά θητεία στην ποίηση, καθώς εξέδωσε ως τώρα τρεις ποιητικές συλλογές: “Ανάσες και Παλμοί” (1976), “Ο αρραβώνας του Κιντί” (1980), “Λόγου χάρη” (1992). Στην τέταρτη αυτή ποιητική συλλογή με τον προσφυή τίτλο “Το Τέταρτο Άλλοθι” (αφού ο ποιητής ζητά μονίμως ελαφρυντικό, με τη διπλή σημασία του όρου, για να δικαιολογήσει την απόγνωση του), η ποιήτρια προωθεί και επεκτείνει το βαθύ προβληματισμό των προηγούμενων συλλογών ο οποίος κινείται γύρω από τα αιώνια και πανανθρώπινα μοτίβα της ποίησης, τη ζωή, τον έρωτα και τον θάνατο. Διαισθάνεται η ίδια τον ουτοπικό χαρακτήρα της ποίησης, καθώς αναζητά πράξεις θυσίας και αγάπης μέσα σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η αμορφωσιά, η μιζέρια, η σκλαβιά, η βία, η απάτη, η κακία, το μίσος και η αδικία, για να χρησιμοποιήσω τα ίδια της τα λόγια, από το ποίημα “Ουτοπία”, το οποίο μέσα σε τριάντα τέσσερις μόλις λέξεις, από τις οποίες δύο μόνο είναι ρήματα, εκφράζει το ανείπωτο δράμα του ποιητή καθώς βλέπει τα όμορφα λόγια της ποίησης να μένουν στα αζήτητα των βιβλιοπωλείων και όχι μόνο επειδή λικνίζονται στις αιώρες των σύννεφων. Η ποιήτρια μας ιχνηλατεί τις λεηλατημένες από το χρόνο μνήμες, καταγράφοντας δυσδιάκριτες σκηνές βιωμάτων ή ονείρων με τη μορφή μικρών “φωτογραφικών πλάνων” τα οποία ανοίγονται πολύχρωμα και αινιγματικά στον επαρκή αναγνώστη. Αυτή η πυκνότητα λόγου οδηγεί σε μια εσωστρέφεια με πλήθος υπαινικτικών αναφορών, την αποκωδικοποίηση των οποίων καθιστά ιδιαίτερα ελκυστική η συστηματική αστιξία. Οι ασυνήθιστες συνδυαστικές δυνατότητες δείχνουν εφευρηματικότητα μοναδική: Η καρδιά της ποιήτριας παραμένει κλινήρης μαζί με τον κλινήρη πατέρα. Οι “Επτά μονόλογοι” αποτελούν το αποκορύφωμα ενός φιλοσοφικού στοχασμού που δείχνει ότι η ποιήτρια ξέρει να σιωπά μιλώντας, μεταδίδοντας έτσι τους κραδασμούς της καρδιάς και τις υπαρξιακές αγωνίες της, καθώς τραγουδά από τα πιο πικρά ως τα πιο γλυκά τραγούδια. Η ποίηση της Ρένας Μανουσάκη -Τακάκη είναι εσωστρεφής και συγχρόνως εξωστρεφής, προκλητική και πολύσημη, σε μια γλώσσα που κυλά ήρεμα και απλά, χωρίς εκζήτηση ή ωραιολογίες. Γι’ αυτό και κερδίζει από την πρώτη στιγμή το ενδιαφέρον του αναγνώστη. ” Χριστόφορος Χαραλαμπάκης, Καθηγητής της Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών