Η Δάφνη μπήκε σαν σίφουνας στη ζωή του. Στρογγυλοκάθισε και έμεινε εκεί θρονιασμένη για τα επόμενα σαράντα έξι χρόνια. Όχι πως έψαχνε για γαμπρό και τον βρήκε εύκαιρο. Το τελευταίο πράγμα που είχε στο μυαλό της. Με τις γυναίκες βέβαια ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος, σκέφτηκε. Αργότερα όμως, όταν τη γνώρισε καλύτερα, ήταν σίγουρος πως αυτή η κατά μέτωπον “επίθεση” ήταν τυπική εκδήλωση του ανέμελου και αυθόρμητου χαρακτήρα της. Πάντως, του έκανε “καμάκι” και συχνά την πείραζε γι’αυτό. Έτρωγε μια Πέμπτη μεσημέρι στην τραπεζαρία των φοιτητών, χαμένος στους υπολογισμούς του. Ήταν στις αρχές του τρίτου χρόνου. Η διατριβή του είχε προχωρήσει και τα στοιχεία που προέκυπταν ήταν πολύ πιο σημαντικά από ό,τι είχε προβλέψει ο καθηγητής του. Η αίσθηση ότι αυτός πρώτος έβγαζε κάποια νέα δεδομένα με τους υπολογιστές ήταν συναρπαστική.