“…Ο Περικλής Γιαννόπουλος υπήρξεν ο μεγαλείτερος ως τώρα, ο ευγλωττότερος και ο φωτεινότερος απόστολος του κατά φύσιν ελληνικήν ζην. Πεπεισμένος βαθύτατα, ότι η ωραιοτέρα χώρα και η τελειοτέρα φυλή είναι η ελληνική, εμίσει θανασίμως κάθε βάρβαρον ξενισμόν και ωνειρεύετο την Ελληνικήν Αναγέννησιν δια της επιστροφής εις τα μεγάλα και αιώνια Πάτρια. Το ξένον, το ευρωπαϊκόν, εις το οποίον δουλεύομεν απ’ αιώνων, το ενόμιζε φύσει αταίριαστον προς τον Έλληνα, και ηγωνίζετο να καταδείξη όχι απλώς και μόνον ότι το ελληνικόν είναι το μόνον αρμόζον, αλλά και ποίον είναι αυτό το ελληνικόν. Το έργον του είναι αφ’ ενός η επίκριση, η σάτιρα, το κουρέλιασμα, η κατάλυσις της συγχρόνου ελληνικής ζωής εις όλας της τας εκδηλώσεις -Τέχνη, Φιλολογία, Γλώσσα, Θρησκεία, Πολίτευμα, Δίαιτα, Ενδυμασία κ.τ.λ,- και αφ’ ετέρου αναδρομή εις τας γνησιωτέρας, τας καθαρωτέρας πηγάς του “ελληνισμού”, προς υπόδειξιν των στοιχείων και των κανόνων, δια των οποίων θα ηδυνάμεθα να δημιουργήσωμεν μίαν νέαν ζωήν, αληθινά ελληνικήν, εις όλας της επίσης τας εκδηλώσεις. Ο Γιαννόπουλος επίστευεν ακραδάντως εις το μεγαλείον και την αθανασίαν της φυλής. Είχε την ιδέαν, ότι εξελληνιζόμενον ακόμη μίαν φοράν δι’ αναβαπτισμού εις τας πηγάς του, το Ελληνικόν Έθνος θα εφώτιζε και πάλιν τον κόσμον…”