Product Information

Η Πόλη “αλλιώς”. Όπως την ένιωσα περπατώντας επίμονα στα σοκάκια, στις καινούργιες λεωφόρους, στους μπαχτσέδες και στις όχθες του Κεράτιου και του Βοσπόρου. Ψελλίζοντας τα τούρκικα με λάθη, που με παρασέρνουν σε περιπέτειες, φανερώνοντας την ασέβεια της ευσεβούς φήμης της, την ανάγκη της σιωπής μες στο πολύχρωμο και πολύβουο παρόν της, τη νοσταλγία των αληθινών της φόβων που οργάνωσαν το μεγαλείο της. (Γιάννης Ξανθούλης)

Ένα λοξό περπάτημα στην Κωνσταντινούπολη του σήμερα. Το καθημερινό θρίλερ μιας πόλης που κρατά μέσα της θυμό, φόβο και ισόβιο έρωτα για εκείνους που ξέρουν τους κώδικες. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Η πένα του Γιάννη Ξανθούλη είναι οικεία στο ευρύ κοινό, μέσα από τις σελίδες της “Ελευθεροτυπίας”, μέσα από τα ευπώλητα βιβλία του κι από τα ερτζιανά, που φέρνουν τη φωνή του στο σπίτι και στο “εσωτερικό αυτί” μας. Φιλοπαίγμων, αλλά όχι ελαφρός, χαριτωμένος, αλλά ποτέ γελωτοποιός, σαρκαστικός, αλλά ποτέ άδικος. Σε αυτή του τη “μυθιστορία” -όπως τη λέει- αποδεικνύει ότι δεν γίνεται να ταξιδέψουμε στη σύγχρονη Κωνσταντινούπολη χωρίς να περπατάμε ταυτόχρονα στη θρυλική Βασιλεύουσα. Οι συγκρίσεις, οι συμφυρμοί, τα λοξά κοιτάγματα και τα παραπατήματα της Λογικής δημιουργούν ένα άλλο τοπίο, που εντάσσεται καθ’ ολοκληρίαν στον φαντασιακό χωρόχρονο. Διαβάστε το με περισυλλογή. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο κυκλοφορεί κι ο συγκεντρωτικός τόμος Κωνσταντινούπολη: Μια πόλη στη λογοτεχνία, σε επιμέλεια του ιδιότυπου και ιδιοφυούς συγγραφέα. (Κωνσταντίνος Μπούρας, Ελευθεροτυπία, Βιβλιοθήκη, 10/7/2010)

Παρότι η Κωνσταντινούπολη δεν είναι μυθιστόρημα, διασώζει αλώβητη την πηγαία (γεμάτη λεκτικά ποικίλματα) αλλά καθόλου τυχαία γλώσσα του Γ. Ξανθούλη, που πλημμυρίζει το αφήγημά του με μία ροή λόγου σαν κελαρυστό νερό. Οι γνώσεις του για την τουρκική κοινωνία πάμε βαθιά στον χρόνο και διαπερνούν πολλά αισθητικά φίλτρα για να φθάσουν πότε στα χρόνια των Σουλτάνων και πότε στα χρόνια των Ρωμιών και των Φραγκολεβαντίνων ως τα Σεπτεμβριανά. […]
Λίγες πόλεις είχαν τόσο πολλούς να θέλουν να γράψουν τόσο πολλά γι’ αυτήν, από τους εραστές της Τουρκίας, σαν τον Πιερ Λοτί, ως τους μεταγενέστερους, όπως ο Τζον Φρήλι. Ο Γιάννης Ξανθούλης ακουμπάει τη δική του “Κωνσταντινούπολη” σε μια μακρά παράδοση και δεν έχει τίποτε να ζηλέψει. (Νίκος Βατόπουλος, Η Καθημερινή, 10/1/2009)