[…] Ένιωσα μεγάλη συγκίνηση, όταν πριν από μερικά χρόνια διάβασα ένα κείμενο του Παλαμά, μέρος του οποίου θα δει ο αναγνώστης να παραθέτω. Ο Παλαμάς τρόπον τινά μου εξηγούσε την εσώτερη απήχηση που είχε σ’ εμένα τότε η “Αινειάδα”, την εξηγούσε μ’ ένα κείμενο (το χαρακτηρίζω και εδώ υπέροχο) υποβλητικό, έξοχα αισθαντικό. Αυτό υπήρξε και το ισχυρό κίνητρο, που μ’ ενθάρρυνε τελικά να κάνω αυτή την προσωπική ανάγνωση της “Αινειάδας”, ανάλογη προς εκείνη της “Οδύσσειας”, που είχα επιχειρήσει πριν από δέκα χρόνια.