Η λαγαρότητα και η ζωντάνια, που χαρακτηρίζει κάθε κείμενο της Τατιάνας Σταύρου, από το διήγημα ως το μυθιστόρημα κι από το χρονικό ως το ποίημα αναβλύζουν φανερά και στα δοκίμιά της. Γιατί, άδικα οι εραστές του είδους, θ’ αναζητήσουν σ’ αυτά το εγκεφαλικό, ορθολογιστικό άνθρωπο που, αναλύοντας τα θέματά του, θα προσπαθήσει να προβάλλει την εκδοχή του. Δεν υπάρχουν καθολικές ιδέες εδώ και ούτε προσωπικές λύσεις. Ο στοχασμός βγαίνει από τη συγκίνηση κι ο λόγος από την αθωότητα του φυσικού. Με μοναδικούς στόχους τον άνθρωπο και την τέχνη. […]