Product Information

Πρίν αποτελειώσει η φράση του ο γιατρός, ακούστηκε μια φωνή: – Ψαλίδια, μαχαίρια ακονίζω… Πραγματικά ήταν εκείνη η βαριά και γεμάτη παράπονο συρτή φωνή που η Λουΐζα τόσες φορές είχε ακούσει. Τώρα την άκουγε ξανά, γεμάτη συγκίνηση και ταραχή. Κι όσο σίμωνε κείνη η φωνή, γινόταν ολοένα και πιο θλιβερή. Ύστερα, καθώς είχε πλησιάσει πια αρκετά κοντά στο σπίτι του γιατρού, αντήχησε σαν τραγούδι!…
Και κείνες οι συνηθισμένες λέξεις: «Ψαλίδια, μαχαίρια ακονίζω…» όπως έρχονταν σαν τραγουδι, σήμαιναν τώρα: Τα βάσανα κι οι πόνοι τέλειωσαν πια. Χαίρε μέρα χρυσή, ολόχρυση!… Ατέλειωτη ευτυχία που με πλημμυρίζει!… Επιτέλους ξαναβρήκα την αγαπημένη μου!… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)