Η συνέχεια του ελληνισμού είναι αναμφισβήτητη, όχι βέβαια από το σχήμα του κρανίου του Έλληνα ή την αυτοψιακή του εικόνα. Δεν είναι αιχμαλωτισμένη σε μια γραμμική πορεία μιας φανταστικής “εθνικής υπόστασης”. Υφίσταται ως μπόλιασμα μέσα από αντίξοες καταστάσεις και διαδρομές, σωρό από τομές, μεταλλαγές, μετατοπίσεις, ρήξεις, ανατροπές. Όπως και η ελληνική επανάσταση ήτανε μία και μοναδική στον κόσμο, έτσι κι η ελληνική ιστορία έχει τη μοναδικότητα στην οικουμένη. Είναι μια ιστορία συνεχών και δίχως σταματημό αγώνων για επιβίωση. Ο ελληνισμός τρέχει από δω κι από κει, αμύνεται απεγνωσμένα, νικάει και νικιέται για σχεδόν είκοσι αιώνες. Και ο αγώνας του έχει κυρίως συνειδησιακό χαρακτήρα. Προσπαθεί να υπερασπίσει την υπόστασή του, τη γλώσσα του, να συντηρήσει την ιστορική του μνήμη και τις παραδόσεις του.