Πρώτα απ’ όλα φαινόταν για άνθρωπος που δεν είχε ποτέ ευχάριστες δοσοληψίες με τον εαυτό του. Τι ευχάριστο να μιλάω για κάποιον άλλο! Κατόπιν έμοιαζε σαν να είναι αυτός που οι άλλοι νομίζουν ότι δεν είναι. Πάει, ξέφυγα τώρα. Πιο απλά. Στα μούτρα του ήταν πέρα για πέρα χαραγμένη η τάση για εσωτερική εγκατάλειψη, και το γεγονός αυτό είχε εμφανές αποτέλεσμα να βρίσκεται σε μόνιμο αναβρασμό αποπροσανατολισμού. Κι αυτόν τον αναβρασμό μου φαίνεται ότι τον κατέπνιγε τελικά ακινητώντας. Τα χαρακτηριστικά αυτά με χαροποιούσαν ιδιαίτερα, καθώς, αν μη τι άλλο, πρόσφεραν μια σαφή εικόνα για το ποια πίστευα ότι θα έπρεπε να θεωρείται η πραγματική φύση του ανθρώπου. Όχι του συγκεκριμένου, όλων γενικότερα.