Product Information

Μία ανήλικη πρόσφυγας που πέφτει στα δίχτυα μαστροπών εν αγνοία της.
Μία νεαρή επιβάτης αμαξοστοιχίας που συνταξιδεύει με τον πιο μυστηριώδη, αλλά και συνάμα γοητευτικό, άνδρα που θα μπορούσε να της λάχει.
Ένα παιδί που θέλει να γίνει κυνηγός.
Αυτά τα πρόσωπα συνθέτουν τον πίνακα των τριών, διαφορετικών σε έκταση και σε ύφος, ιστοριών που μας αφηγείται σε αυτήν την… τρισδιάστατη σύνθεση ο Τάκης Γκόντης.
Τρία τετ α τετ. Θα μπορούσαν να είναι ό, τι βλέπουμε στον καθρέφτη – αν μπορούσε ο καθρέφτης να δείξει όχι την εικόνα μας αλλά εκείνη που να αντανακλά και να αποτυπώνει τις ενοχές και τους ενδόμυχους φόβους μας.
“Το τραίνο ξεκίνησε. Είχε μόλις προηγηθεί μία ολιγόλεπτη στάση κάπου έξω απ’ το Αμύνταιο. Οι επιβάτες λιγοστοί. Ανάμεσά τους, μια νέα γυναίκα που καθόταν μόνη στη φτηνή, τετράκλινη κουκέτα, ξεφυλλίζοντας έναν παλιό, ταξιδιωτικό οδηγό. Ήταν κομψή, λιγάκι… ευτραφούλα, με μεγάλα, ολόμαυρα μάτια. Τα μαλλιά της πυκνά, κατσαρά, πιασμένα σ’ έναν μεγαλόπρεπο κότσο, βαμμένα πυρόξανθα, σχημάτιζαν ένα χαώδες, αγέρωχο σύνολο, απ’ όπου δύο λεπτές μπούκλες ξέφευγαν, πέφτοντας πάνω στ’ όμορφο, οβάλ πρόσωπό της. […]
Έξω, το τοπίο ξερό, σιωπηλό. Όλη μέρα, μόνο το τραίνο διατάρασσε εδώ, αραιά και πού, τη γαλήνη. Τα τζιτζίκια είχαν σωπάσει. Το καλοκαίρι ψυχορραγούσε. Είχε όμως ακόμα μια αβάσταχτη ξέρα. Τα φυτά “βαριανάσαιναν” και το χώμα στεγνό, εκτεθειμένο όλο το προηγούμενο διάστημα στον ανελέητο ήλιο, μύριζε όμορφα κάθε φορά που έπεφτε πάνω του καμιά από εκείνες τις τρελαμένες, πεντάλεπτες μπάρες. Ήταν ολοφάνερο πως, με τις πρώτες κανονικές, κρύες βροχές, κι αυτή η τελευταία ιδέα ότι το καλοκαίρι άντεχε ακόμα θα “πήγαινε περίπατο”.