Η εποχή της νεωτερικότητας έχει προ πολλού αποβιώσει και μαζί της το σύνολο του κλασικού αστικού πολιτισμού. Εδώ και μερικές δεκαετίες ζούμε στους κόλπους της δημοκρατίας της αγοράς, δηλαδή του “χαρτοπαικτικού”, μαζικού, νεοκαπιταλιστικού σύμπαντος, με όσα συνεπιφέρει ακόμα και στην υπαρξιακή σφαίρα: τη διάχυση, τη διασπορά, την “κατάργηση” του χρόνου και της μνήμης, την προτεραιότητα του χώρου ως άχρονου κουβά έτοιμου να υποδεχθεί τα πάντα και σε όλους τους συνδυασμούς, τη ναρκισσιστική πολυδιάσπαση του Εγώ, τον επαναπροσδιορισμό της καλλιτεχνικής δημιουργικότητας, με την υποκατάσταση της μοντερνιστικής αναζήτησης υφολογικών καινοτομιών από την εκζήτηση των “πρωτοτυπιών” και των “προκλήσεων”.