Τα κριτικά κείμενα του Βασίλη Στεριάδη γύρω από τη νεωτερική ποίηση φωτίζουν το πρόσωπό του από την άλλη πλευρά της σελήνης. Με ενάργεια και διεισδυτικότητα, αναλύει και ανακαλύπτει πτυχές σε κάθε περίπτωση ποιητή. Δεν πρέπει να δούμε τα κείμενα της κριτικής του Στεριάδη ξεχωριστά από την ποίησή του. Αυτός ο μοντέρνος στα άκρα, ο “περίεργος” καλλιτέχνης, εδώ σε αυτά τα κείμενα, είναι ένας ενδελεχής μελετητής του ποιητικού φαινομένου. Έχει άποψη και άξονες μελέτης. Συνήθως οι ποιητές στους οποίους εστιάζει τη ματιά του είναι αυτοί της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, και κυρίως αυτοί της γενιάς του ’70. Τα κείμενά του είναι οργανωμένα, με αρχή, μέση και τέλος. Είναι κομμάτια ολοκληρωμένα που ξεδιπλώνουν και εξηγούν το φαινόμενο της ποιήσεως και του καλλιτέχνη. […] (από τον πρόλογο του Γιάννη Κοντού)